WONEN IN ITALIË – Mondkapjes en pannenkoeken
"Drie kleine kleutertjes, die zaten voor de bar, op een mooie dag in oktòòòber..."
Het zijn Anna, Giacomo en Cristina die me aan dit oude versje doen denken, als ik ze gedrieën voor de bar zie zitten. Alle drie met een mondkapje dat als een slabbertje onder hun kin hangt en alle drie ook met een gezicht als een oorwurm.
"Vanaf vandaag moeten we het 'mascherina' ook buiten dragen" deelt Anna mij geheel overbodig mee. "In Ceva staan er aan het begin en aan het eind van de 'portici' carabinieri. Ze delen boetes uit vanaf 200 euro."
Een volgende fase van de pandemie is ingegaan: mondkapjes ook in de open lucht. Maar niet als je ergens alleen loopt of sport. Dieren kunnen trouwens ook corona krijgen, las ik ergens. Nog even en de zwijnen dragen hier ook een mondkapje.
Het kan allemaal nog veel erger. Mijn vriendin Egle moest me iets naars vertellen. Onze mede-vriendin met wie we regelmatig musea bezoeken, heeft een tumor op een van de nieren. Ze wordt deze week nog geopereerd.
Egle en ik gaan zaterdag toch maar gewoon naar een tentoonstelling in Cortemilia. Door het noodweer een dag eerder is het nog niet zo gemakkelijk voor haar om vanuit Cuneo hierheen te komen. Veel binnenwegen zijn afgesloten.
De avond ervoor zat ik bij mij thuis met Duitse vrienden te borrelen terwijl het stortregende en donderslagen en lichtflitsen rondom het huis te horen waren, en de lichten voortdurend uitvielen en weer aan floepten.
Maar we rijden onder een stralend blauwe lucht naar Cortemilia waar in Palazzo Rabino een stuk of acht eigentijdse kunstenaars exposeren. We sturen foto's naar onze zieke vriendin zodat ze toch een beetje kan meegenieten.
We eten in het kunst-plaatsje Bergolo. Een mooi gerestaureerd dorp met overal kunstwerken. Schilderingen tegen de huizen, beelden, gekke objecten. Het is ook wel eens leuk om iets met z'n tweeën te doen, dan gaan de gesprekken wat dieper en leer je elkaar beter kennen.
Het blijft deze week redelijk weer. Ik werk veel in de tuin waar de poezen voortdurend om me heen scharrelen. Zo zie ik Totò met het hele vogelhuisje omdonderen als hij op het dakje gezeten, probeert de koekjes eruit te snaaien, die ik er voor de vogeltjes heb ingelegd.
En dan is het hoog tijd voor een beetje lol. Verrasten we de kinderen uit de straat vorig jaar met poffertjes, ik stel Grazia voor dit jaar pannenkoeken te bakken. Na school, als 'merenda'. Die lieve Grazia is gelukkig meteen enthousiast.
Ik moet namelijk beschaamd toegeven dat het eigenlijke bakwerk ieder jaar volledig op haar schouders terecht komt. Ik ben een te grote zenuwpees om met een huis vol mensen een fatsoenlijke pannenkoek of wat dan ook in elkaar te flansen.
En zo staat Grazia achter het fornuis als de ouders en kinderen door de tuin achterom komen. Ik doe verder alles, behalve pannenkoeken bakken. Drankjes inschenken, de tafel dekken voor het pannenkoekenfeest en vooral veel als een kip zonder kop door m'n huis lopen.
De kinderen ravotten in de tuin. Vertederend zoals de kleintjes Giuglia en Okke met zijn witharige bolletje dicht naast elkaar zitten en op de één of andere manier met elkaar communiceren.
Izzy en Okke, de kinderen van mijn Nederlandse vrienden Kim en Jeroen, spreken al een aardig mondje Italiaans, zo valt me op. Ze zitten allemaal op dezelfde school in Niella Belbo en dan gaat het snel.
Na de pannenkoeken wil één van de moeders niet dat haar dochtertje nog buiten gaat spelen. In verband met corona mogen kinderen bij verkoudheid niet naar school, dus de ouders zijn voorzichtig.
Ik roep: "Allemaal binnen komen! Ik zet alle deuren boven open, zodat jullie verstoppertje kunnen spelen." Yeah!!! Het idee wordt met gejuich ontvangen en even later denderen twaalf voetjes boven ons hoofd. Geschreeuw en gelach, vooral als Mattia ook nog een grote spin vangt.
De ouders kijken mij zorgelijk aan maar ik verzeker ze dat zelfs een blind paard boven weinig schade kan aanrichten. Ik geniet van het plezier van de kinderen. Een paar uur later krijgen we het bericht dat dorpsgenote Francesca is bevallen van een dochter: Anita. Laten we hopen dat ze van pannenkoeken houdt.
(De foto is van een jaar geleden, maar had net zo goed nu genomen kunnen zijn.)
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
